- Over mij: Cindy Vranken
Waarom ik doe wat ik doe- De weg die ik ging (en 2 succesfactoren)
- Mijn 20 jaar in de sales
- Kimya, mijn inspiratie
Voordat ik deze pagina maakte was ik bang wat men ervan zou de denken dat ik het op mijn bedrijfswebsite specifiek over mijn dochtertje Kimya heb. Of dat er misschien mensen zijn die het overdreven vinden als ik haar mijn inspirator noem. Maar inmiddels ben ik dat stadium voorbij.
Want eigenlijk gun ik het iedereen om zo met zijn beide benen op de grond gezet te worden als Kimya bij mij doet. Haar zijn bepaalt bovendien in sterke mate hoe ik tegenwoordig in het leven sta en ook dat ik besloten heb ondernemer te worden. Door Kimya heb ik geleerd wat liefde in de puurste vorm is, heb ik ingezien dat mijn perfectionisme me nergens brengt en door haar heb ik contact kunnen maken met mijn gevoel. Je kunt dus wel zeggen dat ze een hele grote invloed op mij heeft.
En uiteindelijk, als je kiest voor Mega Cindy, wordt je klant van mij, Cindy. Ik leer je verkopen naar mìjn ideeën, ik help je je bedrijf te laten groeien volgens mìjn methode en alles wat je ziet, leest of volgt is bezield door mìjzelf. En daarmee ook door Kimya. Met haar 13 jaar levert zij dus al een geweldige bijdrage aan de wereld!
Mijn wereld stortte in
In 2001 werd ik ongepland zwanger. Voor een carrrièrevrouw als ik, een behoorlijke schok! Want moeder worden stond absoluut niet in mijn planning.
Ik kan wel zeggen dat mijn omgeving verdeeld reageerde. Het feit dat we niet getrouwd waren, was de reden dat mijn schoonouders de zwangerschap sterk afkeurden. Sterker nog, abortus zou nog niet zo’n gek idee zijn… En ik moet toegeven, ik heb het overwogen. Gelukkig heb ik het niet gedaan. Want ik heb er tot de dag van vandaag nog spijt van dat ik er überhaupt over gedacht heb.
Na de geboorte bleek dat Kimya zwaar gehandicapt was. Mijn wereld stortte in. Wat de mooiste gebeurtenis van mijn leven zou moeten zijn werd onverwachts een schok.
Kimya kon niet slikken en binnen een dag kwamen we in een mallemolen van onderzoeken terecht. Zo werd vastgesteld dat ze een te klein hoofdje had. Wat met 99% zekerheid zou betekenen dat ze ernstig beperkt zou zijn. Dat ze ooit zou kunnen lopen of praten was onwaarschijnlijk, een leven als een ‘kasplantje’ leek in het verschiet te liggen. Ik schrijf het maar even zoals het was.
Er werd een chromosomenonderzoek gedaan en zo ontdekten ze een afwijking aan haar rechteroog. Zes weken oud kreeg ze, zeer uitzonderlijk op die leeftijd, een riskante oogoperatie. Gelukkig had ze geen tumor, waarvoor gevreesd werd maar vandaag de dag is ze nog wel zo goed als blind aan haar rechteroog.
Amper vier maanden oud had ze een ernstige nierontsteking en vreesden we voor haar leven. Later kreeg ze epilepsie bij koortsstuipen. En ook verschillende longontstekingen hebben voor heel wat spannende momenten gezorgd.
Ondertussen werkte ik keihard. Het zal een vlucht zijn geweest. Maar het was ook mijn manier om ervoor te kunnen zorgen dat het mijn Kimya aan niets zou ontbreken nu ze daar zelf nooit voor zou kunnen zorgen. Van buiten was ik sterk en combineerde ik alle zorg van het moederschap met mijn carrière, maar van binnen ging ik kapot.
Alles wat er gebeurde kon ik geen plekje geven. Haar zijn was compleet tegenovergesteld aan mijn drang naar perfectie. In mijn gedachte had ik het leven van mijn perfecte dochter immers al uitgestippeld. Maar dat bleek even anders in elkaar te zitten. Bovendien had ik het gevoel dat haar handicap mijn schuld was, bijvoorbeeld omdat ik haar komst niet voor 100% verwelkomd had.
Avatar
Pas na jaren heb ik haar volledig kunnen accepteren zoals ze is. Begrijp me niet verkeerd, ik hield van haar. Maar 100% acceptatie is toch een flinke stap verder.
Want mij daarbij geholpen heeft is de innerlijke reis die ik gemaakt heb. Op de volgende pagina vertel ik daar graag iets meer over. Maar het meest bijzondere moment uit mijn leven wil ik hier graag delen. Het gebeurde toen ik terugkwam van mijn eerste Avatartraining van 9 dagen.
Kimya was 7 jaar, praatte niet en reageerde op weinig. Ik was voor het eerst in die 7 jaar een aantal dagen weg van haar geweest. Tijdens die training heb ik haar kunnen accepteren als mijn dochter. Voor het eerst zag ik haar schoonheid, waar ik daarvoor veel verdriet had vanwege al haar beperkingen. De avond dat ik thuis kwam gebeurde er iets van hart tot hart. Ik voelde het en Kimya ook, dat is wel duidelijk. Kimya keek mij aan en vroeg: ‘Waar mama? Waarop ik met al mijn liefde kon antwoorden: ‘Kimya, hier is je mama, ik ben je mama! En ze kraaide het uit: MAMA! Een mijlpaal dat ze dit, 7 jaar oud, tegen me zei. En extra bijzonder omdat ze tot dan toe nooit praatte. Maar vanaf die dag is ze meer en meer gaan zeggen.
‘Ik ben blij mama’
Vandaag de dag is ze een levenslustig kind dat me steeds weer verbaasd met alles wat ze wèl kan. Ze is gek op allerlei soorten boekjes, zelfs reclamefolders zijn voor haar een geschenk. Het is bovendien een echte waterrat, die rustig in haar eentje in het diepe zwemt. Haar zwemtechniek lijkt nergens op, maar ze vindt net als op andere vlakken haar eigen manier.
Verder doe je haar geen groter plezier dan met dvd’tjes kijken: Dora, Bassie en Adriaan en Pipi Langkous zijn wel haar favorieten. En ook voor de 100e keer is dat nog leuk, zeker als ze ondertussen in bad mag liggen!
Tegenwoordig gaat het zelf aan- en uitkleden steeds beter, ze zet na het eten uit zichzelf de bordjes in de vaatwasser en steeds vaker begroet ze mij of andere mensen als ze de kamer binnenkomt. Ze weet me als een meester te manipuleren en gisteren maakte ze zowaar een grapje (wow!). Ze geniet van onze massagestoel en ze wil graag ‘mediteren’ op mijn waterbed. Voor mij een mooi excuus om te knuffelen met mijn grote meid!
Maar het liefst van alles gaat ze logeren bij haar Moeke en Bompa, mijn vader en moeder. Daar krijgt ze dag en nacht alle aandacht. Kijkt ze met Bompa naar F.C. de Kampioenen en slaapt ze bij Moeke in bed. En laat ze alles wat ze eigenlijk zelf kan door haar grootouders doen, omdat die nog slechter dan ik nee tegen haar kunnen zeggen.
Kimya is op veel momenten oprecht gelukkig in haar leven. Dan roept ze spontaan: ‘Joepie!’ of zegt ze: ‘Ik ben blij mama,’ wat een moederhart doet smelten! En wat een moederhart doet beseffen hoe perfect haar imperfectie is. En dat ook ik blij en dankbaar mag zijn voor alles wat ik heb.
Mijn geweldige dochter voorop!